– Tak, pamiętam. Mówiłaś, że wychowywali was rozmaici krewni. Widujesz się obecnie z nimi? – Nie, niestety nasze kontakty się urwały. Spotykam się tylko z bratem – wymamrotała coraz bardziej zakłopotana. Theo rozlał do kieliszków resztę wina. Jego następne pytanie uderzyło ją niczym grom. – Czy kiedykolwiek byłaś zamężna? – Nie – odparła i wypiła długi łyk. – I nie zamierzam być. Nie chcę się w żaden sposób wiązać... nigdy. Uniósł brew, lecz nie skomentował tego, tylko zmienił temat. – Uważam, że obydwie kandydatki na nianię były okropne. – Owszem – przyznała. Milczała chwilę. – Chyba powinieneś spróbować w innej agencji. – Słusznie – powiedział powoli. – Ale zrobię to dopiero po urlopie. Lily miała ochotę zawołać: ,,Nie zatrudniaj nikogo innego! Twoje dzieci i tak już dość wycierpiały!’’ Ale jak mogłaby to powiedzieć, skoro sama zamierzała zrezygnować? Powtarzała mu wielokrotnie, że szuka nowych wyzwań – lecz nie wspomniała, że odkryła, czym jest bycie zakochaną. Odważyła się obdarzyć miłością mężczyznę, który od początku uprzedził ją, że liczą się dla niego tylko jego dzieci i to nigdy się nie zmieni. Ona też bardzo je polubiła. Ale gdyby przedłużyła umowę, na przykład na rok, prędzej czy później zdradziłaby się ze swym uczuciem do niego. A jeśli on w dodatku poznałby jej przeszłość, tak żałośnie odmienną od jego własnej? Jak mogłaby kiedykolwiek zdobyć się na wyznanie mu, że dorastała, trafiając kolejno do coraz to innych domów zastępczych? To sytuacja bez wyjścia, pomyślała z rozpaczą. Pozostanie u rodziny Montague, którą szczerze pokochała, nie doprowadzi do niczego dobrego. Była realistką i wiedziała, że musi potraktować pobyt w tym domu jako kolejne życiowe doświadczenie, wyciągnąć z niego naukę i pójść dalej. Oderwała się od tych rozmyślań i odrzekła spokojnie: – Tak, możemy odłożyć kwestię znalezienia nowej opiekunki na okres po wakacjach. Pomyślała z bólem, że ta dwutygodniowa rozłąka z Theem i jego dziećmi jeszcze spotęguje jej rozterkę i emocjonalny zamęt. – Zarezerwowałem rodzinny apartament w hotelu dla siebie i dzieci, ten sam co w zeszłym roku – oznajmił pogodnie. – Na szczęście udało mi się wynająć dla ciebie sąsiedni pokój – choć nie mogę obiecać, że od czasu do czasu nie będzie cię nachodzić troje małych intruzów. – Zawsze z radością powitam te dzieci, gdziekolwiek będę – odrzekła chłodno. Spojrzał na nią przenikliwie i uderzyło go nagle, że dziewczyna wydaje się bardzo znużona. Miał nadzieję, że wino nie uderzyło jej przed chwilą była odprężona i ożywiona, lecz teraz wyczuwał w niej smutek. Wyszli z restauracji dopiero przed jedenastą. Gdy jechali szybko pustymi ulicami, spojrzała na Theo. Od kilku minut nie zamienili nawet słowa. Przypuszczała, że mężczyzna nie może się już doczekać końca tego wieczoru. Spełnił swój obowiązek, zapewnił jej rozrywkę, a teraz pragnie zapewne jak najszybciej wrócić do domu.