w jego towarzystwie Rainie przekonała się, że był też wyjątkowo miłym facetem. Miał odpowiednie kwalifikacje, więc Montgomery zdobył numer jego ubezpieczenia społecznego, nazwisko panieńskie matki i datę urodzenia. Z tego miejsca sprawę przejął Andrews. Rainie nie zachwycała się już tak bardzo osiągnięciami epoki elektroniki. Poprzedniego dnia zamówiła kopię raportu kredytowego. Nerwowo go przeglądała. Agent specjalny Albert Montgomery nie stanął przed sądem. Najwyraźniej Andrews zostawił mu prezent: cyjanek w leku na nadciśnienie, który jakiś uprzejmy agent przywiózł mu z domu do aresztu. Niedługo po ostatniej 254 rozmowie z Quincym Albert otworzył fiolkę. Zarówno on, jak i strażnik od razu poczuli zapach migdałów. Strażnik rzucił się na Alberta, ale ten zdążył połknąć pół fiolki. Minutę później Albert już nie musiał się martwić o to, jak będzie żył sam ze sobą. Kwestia Quincy'ego i Kimberly nie była taka prosta. Dwie doby po tamtym okropnym wydarzeniu Kimberly spędziła w szpitalu. Miała złamaną rękę i poważny wstrząs. Na szczęście była młoda i silna, i jej rany szybko się goiły. Niestety, tylko te fizyczne. Quincy namawiał ją, żeby wróciła z nim do Wirginii. Ona jednak wolała jechać do Nowego Jorku. Chciała odzyskać swoje mieszkanie. Swoje zajęcia, swoje normalne czynności, swoje życie. W pierwszym tygodniu Rainie i Quincy dzwonili do niej każdego dnia. Kimberly bardzo się to podobało. Była osobą niezależną i, jak Rainie wiedziała z własnego doświadczenia, musiała zająć się swoimi sprawami na swój sposób i we właściwym tempie. Dwa tygodnie po samobójstwie Alberta policja w Filadelfii otrzymała ostateczną analizę pisma z miejsca przestępstwa i chciała aresztować Quincy'ego za brutalne zamordowanie byłej żony. W tej sytuacji Rainie musiała wrócić do Wirginii. Krzyczała na detektywów, krzyczała na prokuratora okręgowego i ogólnie robiła z siebie idiotkę. Natomiast Glenda zdołała w końcu przekonać prokuratora okręgowego, żeby oskarżającą wiadomość przesłał do laboratorium FBI. Tam szybko zweryfikowano wiele miejsc wskazujących na wahanie, co jest wiadomym znakiem fałszerstwa. Quincy podziękował Rainie za to, że przyjechała. Glenda dostała awans. Rainie ponownie wróciła do Portland. Miała swoją firmę, a Quincy musiał dokończyć sprawę i myślał o córce. Rainie okazywała mu współczucie i wsparcie i niewiele od niego wymagała. Rozumiała, że jest bardzo zajęty. On nie mógł być przy niej, ale ona mogła być przy nim. Na tym polega prawdziwy związek. Musi być prawdziwy, dorosły i dojrzały. Gdyby się okazało, że ma się dostosować jeszcze lepiej, musiałaby kogoś pobić. Dwa tygodnie wcześniej jakiś kuter u wybrzeży stanu Maryland wyciągnął w sieci ciało Abrahama Quincy'ego. Montgomery wyznał, że Andrews kazał tak obciążyć ciało i wrzucić do bardzo głębokiej wody, żeby nigdy nie zostało znalezione. Chciał, żeby Quincy do końca nie wiedział, co się stało z ojcem, żeby zastanawiał się, czy może wciąż jeszcze żyje i czeka na swojego syna... Ale nawet Andrews nie miał wpływu na los. W tamtej okolicy operował pewien kuter rybacki. Wyciągnęli ciało w sieci. Abraham Quincy się odnalazł. Zadzwoniła Kimberly. Stwierdziła, że Rainie mówi zbyt cicho i zbyt poważnie. W końcu tygodnia miał się odbyć pogrzeb Abrahama. Kimberly spytała, czy Rainie przyjedzie. 255 Rainie kupiła trzeci bilet do Wirginii. Potem czekała na wiadomość od Quincy'ego i czekała na wiadomość od Quincy'ego, i czekała na wiadomość