Mark zerknął na zegar na ratuszu - właśnie minęła dziesiąta. Jeszcze ze trzy kwadranse postara się zabawiać Arabellę, a potem uda się do „Korony”, by oczekiwać słodkiej panny Stoneham. Oriana miała rację, to zdecydowanie lepszy plan - dziewczyna nie zechce być widziana wśród tego motłochu. Josh, który stał koło namiotu, widział z tego miejsca wszystkich przybywających i od razu dostrzegł Arabellę. W porządku, pomyślał, skoro dziewczyna już tu jest, on może sobie pozwolić na jeden kufelek. Pochylił głowę i wszedł do namiotu. Arabella rozglądała się dokoła szeroko otwartymi oczami. Kiedy przybyła tu w zeszłym roku, nie zauważyła niczego niepokojącego. Ale wtedy siedzieli z Joshem na kupie siana i trzymali się za ręce. Pamięta, że wróciła do domu przed jedenastą, więc może ominęły ją dalsze atrakcje. Chwyciła za rękę Marka. Chociaż wiedziała, że Lysander przyjedzie tu tak szybko, jak tylko zdoła, nie czuła się pewnie. - Proszę się nie martwić. - Towarzysz poklepał ją po dłoni. - Przy mnie nic pani nie grozi. Chodźmy popatrzeć na tańce, przyłączy się pani? Tańczących otaczał wianuszek starszych mieszkańców wioski, którzy śmiali się i rozmawiali z ożywieniem. Arabella rozpoznała kilka twarzy i nagle poczuła się bezpieczniej. - Tak, zatańczmy - odparła. - Więc chodźmy. - Mark pomógł jej zdjąć płaszcz i położył go na pniu drzewa, po czym wyciągnął do niej rękę. Kuchni w Candover Court nie modernizowano od czasu, kiedy powstała. Wiek temu ktoś dobudował tylko ruchomy ruszt w palenisku, ale wciąż wisiała nad nim stara metalowa konstrukcja do zawieszania kotłów i garnków, zaś rożen, i taca do zbierania tłuszczu nadal znajdowały się w tym samym miejscu co przed dwustu laty. Kiedy Clemency skradała się ze świeczką, osłaniając dłonią płomień, widziała przed sobą jedynie żarzące się węgle w palenisku. Nie dostrzegła stojącej obok, zastygłej w bezruchu ciemnej postaci. Podniosła świeczkę i przebiegła ręką po framudze w poszukiwaniu klucza. Dzięki Bogu! Włożyła po cichu klucz do zamka i miała go właśnie przekręcić, gdy ktoś chwycił ją za ramię. Clemency wydała okrzyk przerażenia, lecz natychmiast druga ręka mężczyzny zasłoniła jej usta. W panice upuściła świeczkę i pomieszczenie pogrążyło się w ciemnościach. - A dokąd to się pani wybiera? - Och, milordzie! - Clemency zdała sobie sprawę, że jej serce wali jak oszalałe. - No więc? - Lysander schylił się, puszczając Clemency, podniósł świecę i ponownie ją zapalił. Wyglądał wyjątkowo groźnie. Ciemne oczy patrzyły srogo, a zaciśnięte usta przypominały cienką kreskę. Chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie, przystawiając świeczkę do jej twarzy. - Czy przypadkiem nie na spotkanie z pewnym dżentelmenem? - Co... co ma pan na myśli? - Mnie pani nie oszuka. Panna Baverstock ostrzegła mnie, że ostrzy pani sobie zęby na jej brata. Mark, planując dziś rano wcześniejszy wyjazd z Candover Court, z pewnoś¬cią przekonał śliczną pannę Stoneham, że będzie jej lepiej pod jego opieką. Co takiego pani obiecał? Paryż? Lożę w operze? Clemency słuchała jego przemowy z niedowierzaniem, lecz nagle gniew wziął górę nad wszystkim. - Czy pan naprawdę myśli, że uciekłabym z tym... z taką kreaturą? - wrzasnęła. - Pan chyba postradał zmysły. - Cicho! - Nic na świecie nie skłoniłoby mnie nawet do rozmowy z nim, chyba że zostałabym do tego zmuszona. W moich oczach zasługuje jedynie na pogardę! Lysander odstawił świeczkę na stół i splatając ręce na piersiach, oparł się o ścianę. - Co to ma znaczyć? Przemawia przez panią złość. Blada z przejęcia i wściekłości Clemency sięgnęła do kieszeni płaszcza i podała mu list Arabelli. - Proszę to przeczytać, milordzie - rzekła. - Zobaczy pan, że usiłuję tylko zapobiec zhańbieniu pańskiej siostry. Markiz zmarszczył brwi, wziął kartkę i przebiegł po niej wzrokiem. Arabella tego nie napisała, tego był pewien, więc kto to zrobił? To dość niezręczna podróbka. Jeśli chodzi o pannę Stoneham, miał dość mieszane uczucia. Nie potrafił ukryć olbrzymiej ulgi, jaką poczuł, słysząc z jej ust oskarżenia pod adresem Marka. Z drugiej strony dręczyła go myśl, że mimo to może udawać. - A więc wszystko staje się jasne - powiedział z wolna. - Tylko dla pana, milordzie - odparła ostro dziewczyna. - Ja nic z tego nie rozumiem! W każdym razie, stojąc tu, marnujemy czas. - Zerknęła na zegar na ścianie. - Jest już kwadrans po dziesiątej, proszę się pośpieszyć. - Mark nie skrzywdzi Arabelli - stwierdził Lysander, złożył list i schował go do kieszeni. - To pani go interesuje. - Ja?! - Powinienem był się wcześniej domyślić, przynajmniej to jest oczywiste - odparł ponuro. - Chodźmy, koń czeka na zewnątrz. - Ale... ja nadal nie rozumiem. - Clemency zadrżała. - Nie wybieram się nigdzie z panem Baverstockiem. Czy pan chce mnie do tego zmusić? - Głos dziewczyny załamał się. - Panno Stoneham, proszę użyć swojej inteligencji. Czy wyglądam na stręczyciela? Arabella opowiedziała mi o tej eskapadzie już kilka dni temu. Mark zarezerwował pokój w „Koronie” i zamierza tam zhańbić panią, a nie Arabellę. Moim zdaniem zgubi ją wkrótce gdzieś w tłoku i pośpieszy do zajazdu, by zdążyć na spotkanie z panią. Chyba zamierzała pani jechać na ratunek swojej podopiecznej? - Chce pan zrobić ze mnie żywą przynętę? - Clemency wciągnęła w płuca powietrze. - Lordzie Storrington, może jestem guwernantką, osobą niższego niż pan stanu, ale muszę dbać o swoją reputację, nawet jeśli pan sądzi inaczej. Jeżeli panna Arabella o niczym nie wie, nie widzę powodu, dlaczego powinnam ryzykować swoje dobre imię i narażać się na napaść pana bezwzględnego przyjaciela. - Niczym pani nie ryzykuje - odparł markiz. - Obiecuję, zapobiegnę wszystkiemu zawczasu. A teraz chodźmy. Po¬może mi pani dopilnować, żeby nic się nie stało Arabelli. Czy nie o to pani właśnie chodziło? - Jeśli pan jedzie, milordzie, nie rozumiem mojej w tym roli. - Proszę posłuchać, ktoś musi zająć się Markiem. Sądzi pani, że pozwoliłbym, żeby zabrał moją siostrę w zakazane miejsce czy zrujnował dobre imię kobiety powierzonej mojej opiece? Muszę dotrzeć do sedna tej sprawy. Sądziłem, że Mark jest moim przyjacielem. Uważa pani, że to dla mnie przyjemne? Po głowie Lysandra kołatała się uporczywa myśl, czy aby w tę aferę nie jest zamieszana Oriana. Możliwe, że to panna Stoneham była na tyle sprytna, że sama napisała list; jeśli jednak mówi prawdę, wtedy należy szukać winnych gdzie indziej. Lysander nie przywykł analizować swoich emocji, a teraz jeszcze jasny osąd przysłaniała mu dodatkowo zazdrość. Czas płynął, toteż odłożył te rozważania na później. Otworzył drzwi kuchenne i wyszedł z Clemency przed dom, gdzie już stał osiodłany wierzchowiec. Markiz sprawdził popręg i wskoczył na konia. - Będzie pani musiała usiąść za mną. Proszę postawić swoją stopę na mojej i podać mi rękę. Clemency nie miała wyboru i już po chwili siedziała okrakiem na końskim grzbiecie, z suknią nieprzyzwoicie wciśniętą między nogi, świadoma dotyku ich ciał. Jazda nocą okazała się dla niej przeżyciem o tyle przeraża¬jącym, co radosnym. Jechali przez las Home Wood, omijając drogę, bowiem Lysander nie chciał ryzykować spotkania z Markiem. Ruszył cwałem i Clemency musiała trzymać się go z całej siły, czując jednocześnie przyjemność i strach. - Wszystko w porządku? - zawołał przez ramię. Nie była pewna, ale słyszała przejęcie w jego głosie. - Tak, milordzie - odparła bez tchu. Po drodze zgubiła wstążkę i musiała odgarniać z twarzy włosy. Lysander zwolnił na skraju lasu. Znajdowali się blisko miejsca, gdzie Clemency zbierała grzyby, a zarazem nieda¬leko błoni. W oddali widzieli jarzące się światła pochodni. Lysander skierował konia w stronę żywopłotu i stanął. - Tu się zatrzymamy. Przywiążę Truskawkę do drzewa, nie sądzę, by ktokolwiek ją zauważył. - Zeskoczył z konia i wyciągnął do niej ręce. Clemency bez namysłu zeskoczyła i przez chwilę markiz trzymał ją w objęciach. Poczuła bicie jego serca i mocny uścisk ramion. Puścił ją nagle, jakby nic się nie stało. A może w istocie nic nie zaszło? Trzęsącymi się rękoma Clemency poprawiła włosy, Lysan¬der zaś rozluźnił popręg klaczy i ruszył w drogę. - Tędy - rzucił krótko. Clemency podążała za nim w milczeniu. Gdy zbliżyli się do wioski, dostrzegli plac wypełniony tancerzami. Kilkaset rozbawionych osób tańczyło, śpiewało i popijało rozmaite trunki. - Jak ich odnajdziemy? - zapytała. - Już prawie za kwadrans jedenasta - rzekł Lysander zerkając na zegar na ratuszu. - Mark pewnie wybiera się właśnie do „Korony”, jeśli już go tam nie ma. Przeszli wzdłuż żywopłotu i znaleźli się na tyłach jednego ze straganów. - Poprosiłem Josha Baldocka, by miał oko na Arabellę - wyjaśnił. - Możemy go potrzebować, mam tylko nadzieję, że nie spił się za bardzo. - Ła... ładniutka... takie właśnie lubię - wybełkotał jeden z przyjezdnych elegantów, patrząc Clemency w twarz i obejmując ją ręką. Lysander powalił go na ziemię jednym mocnym ciosem. Potem przeniósł wzrok na dziewczynę. Kaptur zsunął się z jej głowy i rozpuszczone włosy zalśniły w promieniach księżyca niczym wypolerowane złoto. W oczach mężczyzny błysnęło nagłe wspomnienie, ale już po chwili opanował się i rozkazał ze złością w głosie: - Na litość boską, proszę włożyć kaptur. Nie chcę tu dodatkowych kłopotów.